154 - Jouw Beste Helft - bonusworkshop

Tot je veertigste zorgt je lichaam voor jou. Maar na je veertigste zijn de rollen omgedraaid. Dan dien jij voor jouw lichaam te zorgen. En dat is belangrijk. Want de jaren na je veertigste zijn voor jou. Vanaf je veertigste levensjaar bevind je je in het overgangsproces waarbij je jouw stem weer terugkrijgt.

Aan jou de keuze: maak je er jouw beste jaren van, of je slechtste? Er zit echt niets tussenin. Of het wordt superleuk, of het wordt zwaar, want je hormonen beschermen je niet meer zoals vroeger. Als je niet leert hoe je jezelf, je brein, je lichaam en je emoties kunt managen, speel je Russisch Roulette met jezelf. En dat kan goed uitpakken, maar ik heb liever zelf de touwtjes in handen.

Voor iedere vrouw 40+ zijn er drie dingen enorm belangrijk. Ik bespreek ze met je in deze podcast.

Veel luisterplezier!

  

Deze podcast is ook te beluisteren/bekijken via:
Apple Podcast of 
Spotify Podcast en 
YouTube Podcast.

 

 

Live workshop; Jouw beste helft!
Met deelnemers uit de Eetgeluk Universiteit

Hallo, wie is erbij op deze zondagochtend? 

Ik heb een verrassing voor jullie... iets waar jullie blij van gaan worden. Ik zie vanzelf wel wie er allemaal zijn, ik vind het leuk om jullie reacties te ontvangen. Hey Iska, goedemorgen! Wie is er nog meer vandaag? Schijnt het zonnetje bij jullie ook zo lekker? Het is hier echt prachtig herfstweer. Vanmorgen was het nog wel koud, volgens mij maar één graad of zo. Hey Jolanda, goedemorgen!

 

Gezelligheid in de Ochtend

Hier is het nu echt lekker. Jolanda is er, en ook Marie uit Dordrecht, goedemorgen! Hey Anja, ja je bent erbij, wat fijn! Ja, het is heerlijk om met de honden te wandelen in dit weer, echt genieten.

Greet uit Sutver is er ook bij, geweldig! En nog een Jolanda, oh dat wordt gezellig.

 

De Verrassing van de Dag: Coaching

Goed, dames, wat ik vandaag met jullie wil doen... ik had namelijk bedacht: de replay van de workshop staat op de website, dus die kunnen jullie gewoon nakijken. Het is eigenlijk zonde om dat verhaal nu opnieuw te gaan vertellen. Wat ik vandaag wil doen is een stukje coaching. En voordat je je computer uitschakelt en denkt: “Daar heb ik geen zin in,” maak je geen zorgen, we doen het via de chat. Het thema is ‘slow living’ en ik dacht dat het een leuk onderwerp zou zijn.

Zo kunnen jullie ook een keer kennismaken. Ik zie dat er een aantal leden van de universiteit aanwezig zijn, maar het is leuk dat jullie ook eens kennis kunnen maken met hoe dat coachen in de universiteit eigenlijk gaat. Deze keer doen we het dus via de chat. Je hoeft niet in de uitzending te komen, je hoeft je niet aan te kleden of je haar netjes te doen, dat hoeft allemaal niet. Dat was een beetje het idee voor vandaag.

 

Over Mijzelf: Carola van Bemmelen

Maar voordat ik verder ga: de officiële workshop, zoals ik die afgelopen week heb gegeven, kun je gewoon terugvinden op de website, dus die kun je op elk moment terugkijken. Ik heb gisteren ook een link ontvangen, dus je kunt hem gewoon bekijken, beluisteren of zelfs teruglezen. We hebben er ook een podcast van gemaakt.

Oké, voor de dames die mij nog niet kennen en vandaag voor het eerst meedoen, zullen jullie misschien denken: “Wat is dit?” Nou, dit is iets wat ik af en toe doe, ik vind het leuk om onverwachte dingen te doen. Mijn naam is Carola. Dat weten jullie waarschijnlijk al, want dat stond overal bij. Mijn naam staat ook onder de mails, dus dat is duidelijk.

 

Een Nieuw Leven in Zweden

Ik ben 52 jaar oud. Op mijn vijftigste ben ik met mijn man geëmigreerd naar Zweden. Onze zoon heeft zich bij ons gevoegd, dus hij woont voorlopig nog bij ons in huis. We zijn bezig met het bouwen van een tiny house, en dat is bijna klaar, nog zo'n drie of vier weken. Dan gaat hij uit huis, maar hij blijft op ons terrein wonen, dus we worden buren. Hij heeft het erover om een grote haag van zes meter hoog te bouwen met allemaal alarmlichten, en dat we vooral niet bij hem in de buurt mogen komen. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat uitpakken. Maar het zal wel loslopen, denk ik.

 

Van Suikervrij naar Slow Living

Ik ben eigenlijk mijn hele leven al bezig geweest met eten, en dat zal jullie niet vreemd zijn. Inmiddels ben ik daar wel klaar mee, dus dat doe ik niet meer. Ik heb zeven boeken geschreven over een suikervrije levensstijl.

Het grappige is dat ik nu weer met het suikervrije leven bezig ben, vooral met het oog op de menopauze, want er gebeurt van alles in je lichaam als je de vijftig nadert. Ik ben nu tweeënvijftig, dus degenen die mij voor zijn, weten het al. Degenen die eraan komen: het gaat gebeuren, ook al denk je misschien van niet. Het bijzondere is dat ik opnieuw het suikervrije verhaal ben ingedoken, maar nu met de bril van iemand van veertig plus. Waarom het zo belangrijk is om boven de veertig te minderen met suiker... echt serieus, dat is een ander verhaal. In de Eetgeluk Universiteit zijn we daar deze maand uitgebreid mee bezig. We doen een suikerdetox, en volgende maand gaan we ons richten op intermittent fasting voor vrouwen, vooral om onze hormoonhuishouding in balans te krijgen. We gaan ook kijken wat het doet voor ons 'menopauzebuikje', want we hebben daar allemaal wel last van. Je kijkt naar beneden en denkt: “Ja, maar dit was niet de bedoeling.” Je doet precies hetzelfde als wat je altijd deed, en dat werkte altijd, maar nu ineens werkt het helemaal niet meer zoals voorheen.

Daar zit ik nu middenin.

 

Eetgeluk Universiteit en de Rol van Vrouwelijkheid

In 2017 heb ik de Eetgeluk Universiteit opgericht, omdat ik merkte dat veel vrouwen heel graag wilden stoppen met suiker. Ik heb er natuurlijk zeven boeken over geschreven, en in de suikervrije challenges die ik gaf, ging het vaak dertig dagen lang redelijk goed. Maar zodra de challenge voorbij was, vielen de meeste vrouwen terug in hun oude gedrag, en ikzelf ook. Toen dacht ik: “Hoe komt dat nou? Wat is het verschil tussen weten en doen?” Waarom weten we zoveel, maar doen we het toch niet? Toen ben ik gaan zoeken en ontdekte ik de rol van ons oerbrein in ons eetgedrag. Ons oerbrein is dol op eten dat een hoge beloning geeft, zoals zoet en vet eten, alles wat wij lekker vinden.

Dus ben ik verder gegaan met dat onderzoek en heb ik de Eetgeluk Universiteit opgericht, waarin de focus ligt op het managen van je oerbrein. Natuurlijk komt er ook een stukje gezonde voeding bij kijken, maar ik miste nog iets. En dat stukje was vrouwelijkheid. Op de een of andere manier bleef dat aan me knagen, en ik heb er jaren over nagedacht hoe ik dat in het verhaal kon verwerken, want het hoort er gewoon bij.

 

De Manier waarop Vrouwen Leren en Leven

Afgelopen winter zat ik met mezelf op de bank en ben ik echt de diepte in gegaan. Het was een lange winter, maar hij was uiteindelijk heel waardevol. Toen besefte ik ineens: “Wacht even, wij zijn geen mannen.” Tot nu toe proberen we alles op een mannelijke manier voor elkaar te krijgen, letterlijk met 'de mouwen opstropen'. Maar wij zijn zo hard voor onszelf, we staan constant in een versnelling die eigenlijk niet voor ons is gemaakt.

Dat is ook de reden waarom ik nu deze workshop geef. We moeten langzamer gaan leven, we moeten vertragen en onszelf op een vrouwelijke manier voeden. Dan kom je van het ene inzicht in het andere. Soms lijkt het alsof er een vuilniswagen aan inzichten wordt leeg gekiept, maar uiteindelijk valt alles op zijn plek. Zo was het ook voor mij. Voor mannen is eten vaak gewoon iets dat vult en klaar is, maar voor ons vrouwen is eten zoveel breder. Het is maar een klein stukje van het hele verhaal.

 

Inspiratie en verbinding

Wij hebben variatie nodig, inspiratie en verbinding. Voor ons is eten holistisch. Het gaat om voeding voor ons lichaam, onze geest en onze ziel. En dat werkt voor ons heel anders dan voor mannen. Hier thuis zie ik het ook. Danny kan iedere dag hetzelfde eten, het maakt hem niet uit, zolang het vult is het goed. Maar ik kan dat niet. Als ik drie dagen hetzelfde eet, word ik gek.

We hebben nu een grote moestuin en ik heb nog twintig kilo bieten in de vriezer liggen. Ik denk: “Hoe ga ik dat de hele winter doen?” Maar Danny zegt: “Maakt toch niet uit, gewoon lekker.” Ik zeg: “Ja, maar iedere dag bietenstampot? Nee, ik wil variatie.” Dat is het verschil tussen mannen en vrouwen. Wij willen nieuwe dingen leren, we willen verbinding met mensen, en we kunnen niet iedere dag op de bank zitten met een telefoon. We hebben behoefte aan verandering.

 

Het Belang van Vertragen

Als je constant in de hoogste versnelling leeft, dan werkt dat niet meer voor ons lichaam, vooral na de veertig.

Zeker na je veertigste is ons lichaam daar gewoon niet meer voor gemaakt. Dan gaat het echt mis. Tot ons veertigste gaat het nog goed, hè? Dan hebben we natuurlijk hormonen zoals oestrogeen, die voor ons zorgen. Ze zorgen er ook voor dat we wegkomen met een nachtje doorhalen of een paar kilo extra na een vakantie, die we in twee weken weer kwijt zijn. Maar zodra die hormonen verdwijnen, wordt het echt een ander verhaal.

Dat is het in een notendop.

Ik hou van wandelen, ik heb twee honden en... ja, ik hou van breien, haken, lezen en moestuinieren. Dit jaar ben ik begonnen met een enorme moestuin, die nu gelukkig bijna leeg is, want ik had er behoorlijk wat stress van.

Het is hoog tijd dat we gaan vertagen

Ja, ik merk gewoon dat ik steeds meer aan het vertragen ben. Eind vorig jaar dacht ik: "Ik ga een woord voor 2024 bedenken." Maar je kunt dat niet echt bedenken, het komt gewoon. Ik heb heel hard nagedacht en op een gegeven moment dacht ik: "Ik weet het gewoon niet." En toen kwam ineens het woord ‘vertragen’ naar binnen. Ik dacht: "Ja, het wordt hoog tijd dat ik ga vertragen." En toen ik eenmaal begon te vertragen, merkte ik dat dingen ineens op hun plek beginnen te vallen. Ik merk dat ik steeds meer bij mezelf begin te komen.

 

De invloed van hormonen

Ik heb mijn hele leven lang letterlijk en figuurlijk geprobeerd om mezelf af te vallen. Door steeds weer een andere rol te spelen en me steeds aan te passen aan de wereld om me heen. Ik schreef het laatst nog in een mail: rond ons twaalfde verliezen meisjes hun stem. Niet letterlijk, maar figuurlijk. We raken een groot deel van onze stem kwijt. En daar kunnen we niets aan doen, dat is een stukje hormonen.

Rond die leeftijd beginnen de hormonen zich te ontwikkelen. Ze vormen een soort buffer, een soort geluidsmuur tussen je innerlijke stem en de buitenwereld. Het zorgt ervoor dat emoties worden gedempt, dat verlangens worden gedempt en dat je heel sterk de behoefte krijgt om je aan te passen aan de wereld om je heen.

 

Vrouwen in een mannelijke wereld

En het probleem is dat de wereld om ons heen een mannelijke wereld is. Dus wat er gebeurt, is dat je je aanpast aan die mannelijke wereld en de dingen op de mannelijke manier gaat doen. De natuur heeft daar natuurlijk een bedoeling mee, want als je op je twaalfde of dertiende al begint met precies te doen wat je wilt, loop je het risico om uit de groep te worden gegooid of geen partner te vinden, en dat brengt het voortbestaan in gevaar.

Daarom is het zo belangrijk, en dat zie je ook gebeuren, dat meisjes in de puberteit veel gevoeliger worden voor wat de wereld om hen heen doet. Ze kijken naar wat vriendinnen dragen, wat ze op Instagram en TikTok zien, en raken daardoor enorm beïnvloedbaar. Als de hele wereld haar lippen laat opspuiten, doen zij dat ook gewoon. Dat is deels hormonaal gedreven en deels ingeprogrammeerd door de maatschappij.

Daar komt nog bij dat we allerlei waarheden horen over vrouwen die gewoon niet waar zijn, maar die al honderden jaren worden verteld. Dingen als: vrouwen zijn goed in zorgen, maar ze kunnen niet goed autorijden, ze zijn niet goed met geld, en vrouwen kunnen geen bedrijven bouwen. We kennen ze allemaal.

Als je dat allemaal bij elkaar optelt, zie je hoe moeilijk het is voor meisjes en jonge vrouwen om die vertraging te vinden. Ik had het er toevallig nog over met een vriendin die ook naar Zweden is geëmigreerd. Ze was net in Nederland geweest en zei: "Alles is daar zo hectisch, ik ben zo blij dat ik weer hier ben." En dat gevoel heb ik ook.

 

De optelsom van hormonen, maatschappij en beïnvloeding

Het is een optelsom van hormonen, de maatschappij en de onwaarheden die al duizenden jaren over vrouwen worden verteld. Onze moeders en grootmoeders wisten dat ook niet, ze waren simpelweg aan het overleven. En dan heb je nog de hectische wereld waar we in leven, met zoveel mensen op een kluitje. Alles moet sneller. Bestel je vandaag een pakketje, dan moet het morgen al geleverd worden. Hier in Zweden zijn we al blij als het in dezelfde week komt, en dat gaat ook prima.

Dus voor een deel zit je er gewoon in vast. Hoe kom je daaruit? Hoe ga je daarmee om? Het probleem is dat al die stress die je opbouwt, ervoor zorgt dat je op zoek gaat naar een rustpuntje voor jezelf. En heel vaak doen we dat door te gaan eten. Vervolgens denken we dat we een eetprobleem hebben en beginnen we daarmee te vechten. Maar dat is het probleem niet. Echt niet.

 

Eten om de verbinding met jezelf te voelen

Het werkelijke probleem is dat we de verbinding met onszelf zijn kwijtgeraakt. We zijn de verbinding met onze ware natuur compleet kwijt, vooral wij vrouwen. Er gebeurt nog steeds veel onderdrukking van vrouwen in de wereld, en ik geloof echt dat als wij ons weer kunnen verbinden met onszelf, als we leren hoe we in onszelf kunnen aankomen en hoe we onszelf op de vrouwelijke manier kunnen voeden, we die verbinding kunnen herstellen. En daarmee kunnen we een hele andere wereld creëren.

Vrouwen vormen meer dan vijftig procent van de wereldbevolking. Dus als wij dat gaan doen, moet je eens opletten wat er gaat gebeuren. Maar het begint bij jou. Je hebt geen probleem met wat je doet. Het probleem is dat je af en toe eet om de verbinding met jezelf te herstellen. Om even te voelen dat je leeft, onbewust. Ik zie dat veel gebeuren bij jonge moeders die zo druk zijn met hun baby. Ze voelen zich schuldig als ze gewoon even gaan zitten en niks doen. Maar als ze eten, dan is het geoorloofd.

Op het werk is het hetzelfde. Als je even gaat zitten en voor je uit staart, kijken mensen je aan alsof je iets verkeerds doet. Maar als je zit te eten, zeggen ze: "Eet smakelijk," en kun je rustig even zitten.

Wie herkent dit wat ik nu vertel?

Antwoord even in de chat als je dit herkent. Wat doet dit met je, überhaupt, als ik dit zo vertel? Ja, dat klopt hè? Ik heb gelijk, zelfs als ik geen gelijk heb, haha. Het is echt zo dat als je gaat eten, je gewoon even een rustmomentje hebt. Eten gebruik je dan als een tussenpersoon om met jezelf in verbinding te komen. Hetzelfde geldt voor leuke dingen doen, zoals winkelen. Het geeft allemaal een dopamineshot in je brein, waardoor je je tijdelijk even goed voelt. Soms is dat prima, en moet je dat ook gewoon doen. Maar als je het gaat gebruiken als een manier om te ‘copen’, omdat je eigenlijk achter jezelf aanrent, dan gaat het op een gegeven moment gewoon tegen je werken.

 

Lidia zegt

Ja, Lidia zegt op het werk: “Als ik even zit, wordt er gevraagd of ik klaar ben.” Ja, dat is toch van de zotte? Ik weet nog dat ik ooit een winkel had en één dag per week thuis werkte, bewust, zodat ik rustig kon concentreren en veel gedaan kreeg. Maar iedereen zei altijd: “Oh, je werkt thuis? Dan ben je zeker vrij.” Ik dacht dan: als ik thuis ben, ben ik vrij, en op het werk ben ik aan het werk? Maar zo werkt het natuurlijk niet, dat is waar we met z'n allen in zitten.

Ja, mijn bed zegt ook: “Ik herken het zeker. Ik voel me schuldig als ik even wat anders doe tijdens het werk.” Ja, en weet je wat het probleem is?

 

We denken dat we een eetprobleem hebben

Het probleem is dat we allemaal denken dat we een eetprobleem hebben. Wie van jullie denkt dat ze een eetprobleem heeft? Voor dit webinar, wie dacht dat? Babette? Ja. Hilda? Ook ja. Nina? Ja.

Waarom denken jullie dat je een eetprobleem hebt?

Nina zegt: “Omdat ik te zwaar ben.” Dus, als je te zwaar bent, heb je een eetprobleem?

Kun je dat uitleggen? Babette zegt dat ze niet kan stoppen met eten 's avonds en daardoor veel is aangekomen.

Ja, en dat is wat we vaak denken: dat dingen die vet of zoet zijn, niet goed voor ons zijn. Dat is wat ons wordt verteld en waarom we ons te zwaar voelen. Maar waarom denk je dat je lichaam die kilo’s vasthoudt?

Nina zegt: “Ook als ik geen honger heb, blijf ik veel te zwaar. Ik krijg de kilo’s niet meer kwijt en heb me er maar bij neergelegd.” Maar wat is dan “te zwaar,” Nina? Hoeveel weeg je?

Ik zal eerlijk zijn: ik weeg op dit moment rond de 88 kilo. Vandaag ben ik niet op de weegschaal geweest, maar het schommelt tussen de 85 en 88 kilo. Bij een lengte van 1 meter 72 ben ik volgens de BMI-schaal te zwaar. Serieus, ik denk dan: dat hele BMI-verhaal is al 86 keer herzien, en ze stellen die grens telkens verder naar beneden bij. Bijna iedereen is tegenwoordig te zwaar volgens die maatstaven, zelfs mensen met een gezond gewicht. Wat veel belangrijker is, is hoe je je voelt.

Nina zegt: “Ik weeg 120 kilo.” Ja, omdat je eten of niet eten gebruikt om je te voelen. Dus, je hebt geen eetprobleem, je hebt een gevoelsprobleem. Je hebt een probleem met de verbinding met jezelf. Je hebt een probleem met je goed voelen, vanuit jezelf. Dat is waar het probleem zit. Het gaat niet over het eten. Eten is iets wat je doet om te kunnen omgaan met je emoties, om de verbinding met jezelf te herstellen. Omdat je die verbinding bent kwijtgeraakt. En het is heel logisch dat je hem kwijt bent, want we rennen de hele dag met 180 kilometer per uur. Wij vrouwen zijn traag van nature.

 

Lost eten je problemen op?

Je innerlijke stem fluistert, maar als je op 180 kilometer per uur zit, hoor je die niet. Op een gegeven moment begint het zo te knagen dat je oerbrein zegt: “Ga maar wat eten, misschien lost dat het probleem op.”

En wat BMI betreft, dat moeten we echt loslaten. Het is dikke vette onzin. Los van hoeveel je weegt, op het moment dat je wat ouder wordt, is het helemaal niet verkeerd om wat extra kilo’s te hebben. Ten eerste, zoals mijn osteopaat altijd zo mooi zegt: waar vet zit, zitten geen rimpels. Dus het houdt je jong! Maar ook omdat ons lichaam, zeker het vrouwenlichaam, vetweefsel nodig heeft om oestrogenen aan te maken als we ouder worden.

Dat betekent niet dat alles goedgepraat moet worden, maar het is wel een reden waarom ons lichaam verandert na ons veertigste.

 

Verbonden door de Eetgeluk Universiteit

Dat is mooi, Lidia. Voor ik begon met de Eetgeluk Universiteit, voelde ik me altijd zo verloren, vooral als ik mezelf had verslagen of bezoek had gehad. Maar nu voel ik me meer verbonden, ja.

Ja, dit is waar het over gaat. Wat doet dit nu met jullie, als ik dit zo zeg? Hoe voelt het voor jullie? Adem gewoon even rustig door. Voel gewoon even.

Ik vind het belangrijk om even te realiseren wat er gebeurt. Wat voel je nu? Ja, dat het er mag zijn, dat je niets hoeft te veranderen, dat het gewoon mag bestaan. Ik weet het, ik stel altijd van die irritante vragen, haha.

Erg hoe? Ja, hoe erg het eigenlijk is, geeft juist enorm veel inzicht en opluchting. Het geeft rust. Mijn hoofd maalt ook altijd, maar als je eenmaal weet hoe je met een malend hoofd moet omgaan, dan is het niet zo erg meer. Je kunt er zelfs veel van leren.

Ja, dat ik zo ver verwijderd ben van mijn gevoel en niet meer weet wie ik in essentie ben... Dat voelt zwaar. Maar toch blijf ik doorgaan, terwijl ik eigenlijk niet weet wat ik precies voel.

 

Leren voelen

Twijfel. Blijdschap. Een beetje van alles. Het gevoel is soms zo lastig.

Maar weet je, dit is volkomen normaal. We hebben nooit geleerd hoe we moeten voelen. Tenminste, ik heb het niet van mijn moeder geleerd. Ik heb wel geleerd hoe ik mezelf kan verdoven, en dat ik beter niet over mijn gevoelens kan praten. Nog steeds niet, trouwens. En ik heb ook geleerd dat als ik maar gewoon doorga, dat dat eigenlijk het meest gewaardeerd wordt. Gezeur heeft toch geen zin, dat was de boodschap.

Maar wat er dan gebeurt, is dat zolang je jong bent, zolang je onder de veertig bent en die fijne hormonen nog hebt, het allemaal niet zo’n probleem lijkt. Dan kun je alles wel onder controle houden. Maar boven de veertig, als die hormonen beginnen te verdwijnen, dan krijg je ineens te maken met de 'fuck-it hormonen'. Die zeggen: “Weet je wat, zoek het maar lekker zelf uit, ik heb er geen zin meer in.” En wat er dan gebeurt, is dat je je stem terugkrijgt.

 

Je bent jezelf kwijtgeraakt

Maar je hebt geen idee meer wat het verhaal is dat je wilt vertellen, omdat je jezelf volledig bent kwijtgeraakt. Je bent overschaduwd door alles wat je hebt meegemaakt, door de maatschappij, door alles om je heen. En je weet ook niet meer hoe je moet intunen op je innerlijke kompas, op je emoties. Er zijn meer dan honderd, misschien wel tweehonderd of driehonderd emoties, maar wij kennen er vaak maar een stuk of vijf. Wat kennen we? Verdriet, verliefdheid, blijheid, boosheid. Veel verder kom ik niet.

Dit is wat de gemiddelde persoon aan emoties kent. Dat betekent eigenlijk dat we emotioneel nog baby's zijn als het gaat om het lezen van ons innerlijke kompas. En dan is het niet zo gek dat je wakker wordt uit die trance. Ik had dat zelf ook rond mijn veertigste. Ik begon wakker te worden en dacht: “Wat is hier eigenlijk gebeurd? Wie ben ik? Waar sta ik? Wat wil ik?” Ineens kom je terug bij jezelf, of zo lijkt het.

Dat had ik dus. Je moet dan echt opnieuw je weg vinden, en dat is voor veel vrouwen lastig. Want je hebt jezelf altijd achteraan in de rij gezet, je hebt jezelf op plan B gezet. De kinderen gaan voor, je partner gaat voor, je werk gaat voor, je ouders gaan voor, iedereen ging voor. Iedereen was belangrijker dan jij. En ineens vallen die verantwoordelijkheden weg, en krijg je je stem terug. Dan ga je nadenken: “Maar ik mag ook nee zeggen. Wat gebeurt er als ik dat doe? En wat wil ik eigenlijk wél?”

 

Mag je er zijn?

Ja, dat is zo herkenbaar. Wat je nu zegt voelt oké, hè? Het mag er allemaal zijn, zelfs mijn buikje.

Sterker nog, zonder dat spekbuikje overleven we het niet als vrouw. Ik heb een vriendin die professioneel danseres is geweest. Ze is nu zevenenvijftig, denk ik, en ziet er nog geweldig uit. Ze kan letterlijk door een sleutelgat kruipen, maar ze heeft wel een klein buikje, en ze vindt het vreselijk. “Dat had ik nooit,” zegt ze. En ik denk dan: “Waar zit dat spek dan?” Want ik heb meer dan genoeg. Maar ik realiseer me ook dat mijn hormoonhuishouding dit nodig heeft.

 

De rol van Oestrogeen

Wanneer je eierstokken met pensioen gaan, heeft je lichaam nog steeds wat vet nodig om oestrogenen aan te maken. Dat beschermt je lichaam, vergis je niet. Oestrogeen doet heel veel voor ons lichaam: het beschermt tegen hart- en vaatziekten, het beschermt tegen botontkalking, het beschermt je immuunsysteem, en zorgt ervoor dat je darmen goed functioneren. Het beschermt zelfs je brein. Het doet zoveel!

En wij willen dat kleine buikje weg hebben omdat we het niet mooi vinden. Maar dat gaat niet lukken, want je lichaam houdt dat vet vast als een buffer, een bescherming.

 

Aankomen door de ratrace

Ja, zegt Lidia, ik merk ook dat ik tijdens de coronaperiode veel ben afgevallen, maar daarna weer ben aangekomen door de enorme ratrace.

Precies, dat helpt. Het beschermt je tegen ernstige gevolgen zoals botontkalking. Dat hele slankheidsideaal waar we mee zijn opgegroeid, ik ook, met die ‘twijgbenen’-modellen... Gelukkig zien we nu steeds meer lichamen met wat meer rondingen, en ik ben daar heel blij mee.

Ik herinner me dat ik ooit ergens las over het allereerste dieet. Het werd ergens in de jaren zestig ontwikkeld voor een man, door een man, die moest afvallen voor een operatie. Zo is het allemaal begonnen. En toen al waren er veel artsen die zeiden: "Weet je, als je ouder bent, is het helemaal niet verstandig om af te vallen." Het is echt niet altijd handig. Dat betekent natuurlijk niet dat je helemaal los moet gaan en alles kunt eten wat je wilt. Maar waar het echt om gaat, is dat je je lichaam leert ondersteunen en begrijpt hoe je dat het beste kunt doen.

 

De drie belangrijkste dingen die je als vrouw boven de 40 moet doen

Voor vrouwen boven de veertig zijn drie dingen heel belangrijk. Schrijf ze maar op:

• Minder suiker eten. Dit is echt ontzettend belangrijk.
• Meer knuffelen. Bouw een community van leuke vrouwen om je heen. Zoek vrouwen waar je blij van wordt, niet de zeurtypes. Omring jezelf met vrouwen van wie je iets kunt leren en die positieve energie geven.
• Minder stress. Dit is het allerbelangrijkste.

 

Stress bij vrouwen

Wat gebeurt er namelijk als je stress hebt? Als je gestrest bent, maakt je lichaam het stresshormoon cortisol aan. Op zich is dat een goed mechanisme, want cortisol staat bovenaan de prioriteitenlijst van je brein. Je brein zegt: “Als je in gevaar bent, moet je kunnen vechten of vluchten.” En om dat te kunnen doen, heb je energie nodig. Als je geen energie of brandstof hebt, kun je niet rennen of vechten. Een auto rijdt ook niet zonder benzine.

 

De rol van Cortisol

Dus op het moment dat je lichaam stress signaleert, maakt het cortisol aan. Cortisol heeft één belangrijke taak: het haalt zoveel mogelijk suikers uit je spieren en je lever. Die glycogeenreserves worden omgezet in suiker, die je lichaam vervolgens gebruikt om snel te kunnen reageren. Je bloedsuikerspiegel stijgt.

Maar als je niet echt vecht of vlucht, zoals bij chronische stress, dan gebruik je die suikers niet. Je bloedsuikerspiegel blijft hoog en je lichaam maakt insuline aan om die suikers weer uit je bloed te halen. Maar je cellen kunnen het niet opnemen, want die zijn al vol. Bovendien kan je lichaam geen vet verbranden of suikers opnemen als je gestrest bent, omdat je spijsvertering niet goed werkt.

 

Cortisol en suikers

Dit is dus een dubbele valkuil. Cortisol maakt suikers vrij in je bloed, maar omdat je in een stressreactie zit, kunnen je cellen de suikers niet opnemen. Insuline probeert het wel, maar moet de suikers ergens anders opslaan. En waar gaat het naartoe? Juist, naar je vetreserves. En als je ouder bent dan veertig, gebeurt dit op een andere manier dan voorheen.

Voor je veertigste zorgt het hormoon oestrogeen ervoor dat vet wordt opgeslagen op typische vrouwelijke plekken, zoals je heupen en dijen. Maar na je veertigste is oestrogeen met pensioen of werkt het op halve kracht. Testosteron neemt het over en zegt: “Doe alles maar op die buik. Daar kan ik het het beste regelen.”

 

Vet opslaan op je buik

Dus, als je veel stress hebt, slaat je lichaam het vet op je buik op. En dat is wat er gebeurt bij vrouwen boven de veertig.

Als je bloedsuikerspiegel door die stress voortdurend hoog is, maakt je lichaam steeds meer insuline aan. Maar na een tijdje daalt je bloedsuikerspiegel weer heel snel, en wat gebeurt er dan? Juist, je krijgt weer trek. Maar dan heb je niet zomaar zin in iets gezonds, nee, je wil suiker, en veel ook. Je lichaam vraagt om snelle energie. Dan grijp je naar een Snickers of iets anders zoets, en zo blijf je in een vicieuze cirkel van hoge en lage bloedsuikerspiegels.

 

Overgangsklachten en suiker

En dan krijg je al die overgangsklachten erbij. Ik zeg niet dat je geen overgangsklachten zult hebben als je helemaal geen suiker of stress meer hebt, maar ze zullen zeker minder heftig zijn. Dat kan ik je wel vertellen.

Daarom is het zo ontzettend belangrijk om stress uit je leven te bannen, of in ieder geval te leren hoe je ermee kunt omgaan. Je moet leren om jezelf te voeden op de vrouwelijke manier, en stoppen met het idee dat je alles op de mannelijke manier voor elkaar moet krijgen. Het gaat je niet lukken. En dat weten we allemaal, want anders zat je hier niet.

 

Vertragen is essentieel

Als je stress blijft hebben, moet je echt gaan vertragen. Dat is essentieel voor vrouwen boven de veertig, net zoals minder suiker eten en meer oxytocine aanmaken. Dat knuffelhormoon is zo belangrijk voor ons. Knuffel met je hond, je kat, of wie dan ook. Tegenwoordig kunnen we misschien niet meer met iedereen knuffelen, maar je snapt wat ik bedoel.

Oxytocine helpt ons om al die andere fijne hormonen aan te maken, en dat is essentieel voor ons welzijn.

 

Jouw kilo's vertellen een verhaal

Mijn probleem is dat ik lichamelijke klachten heb door mijn gewicht van 120 kilogram. Maar dat gewicht is eigenlijk een manier van je lichaam om aandacht te vragen. Het zegt: "Hier ben ik, wanneer heb je tijd voor mij? Wanneer ga je mij voeden en goed voor mij zorgen?" Dat is wat je lichaam wil. Daarom heb je die kilo's.

En ergens is het een geschenk dat je die kilo’s hebt, want daarom ben je hier nu, en hoor je dit verhaal. En daarom kun je nu iets gaan doen. Als dit bij je resoneert, kun je ermee aan de slag. En als dit niet bij je past, ga je op zoek naar een andere oplossing. Maar die 120 kilogram is niet het probleem. Die 120 kilogram is het resultaat van het gedrag dat je vertoont omdat je de verbinding met jezelf bent kwijtgeraakt.

Een negatieve bankrekening is ook het resultaat van het gedrag dat je vertoont omdat je die verbinding met jezelf kwijt bent. Een kelder vol wijnflessen is ook een resultaat van datzelfde verlies aan verbinding. De wijnflessen zijn niet het probleem, net zoals de kilo’s en de bankrekening dat niet zijn. Het is het gebrek aan verbinding met jezelf waar het misgaat. En zolang je die verbinding niet herstelt, blijf je dit probleem houden en kan het zelfs groter worden.

 

Waarom verandering moeilijk is

Het punt is dat we eigenlijk geen zin hebben om moeilijk te doen. We willen dat proces van verandering niet aangaan. Ons brein wil er niet aan beginnen, want het brengt gedoe met zich mee. Gedoe betekent verandering, en verandering betekent emoties, en emoties willen we het liefst vermijden. We blijven liever zitten waar we nu zitten. Maar het probleem is dat, wanneer je dat doet, er niets verandert.

Ook al wil je met je hoofd anders, ons oerbrein is een koppige rakker. Die zegt gewoon: "Nee hoor, geen zin in." Pas als het echt ernstig wordt, komen we in beweging. Dat is hoe de mens functioneert, en dat is geen schuld van jou of iemand anders. Maar de vraag is: wil je zo doorgaan? Is dit hoe je oud wilt worden? Wil je van de tweede helft van je leven de beste helft maken, of de slechtste?

 

Snelle of duurzame oplossingen

Het kan allebei. Maar zolang we blijven focussen op korte-termijnpleziertjes, en dat is hoe we zijn opgevoed—met snelle oplossingen voor langdurige problemen—gaan we niet verder komen. Als je een probleem blijvend wilt oplossen, moet je je brein meenemen in het verhaal. Je moet kleine stapjes zetten en zorgen dat je begrijpt wat je doet en waarom het werkt.

Je zult je moeten focussen op de lange termijn. Wat is je visie voor jezelf als je tachtig bent? Dat is het perspectief waar ik het over heb. Hoe wil je zijn als je tachtig bent? Welk verhaal wil je dan kunnen vertellen? Hoe wil je fysiek zijn? Wat wil je in je leven hebben bereikt? Welke mensen wil je om je heen hebben? Wat voor ervaringen wil je hebben meegemaakt? Wat wil je bijdragen aan de wereld in de komende jaren?

 

Beleef jouw beste jaren

Daarom krijgen we onze stem terug, zodat we dit kunnen doen. We kunnen dit combineren met alle ervaringen die we de afgelopen veertig, vijftig, zestig jaar hebben opgedaan. En dan kunnen we naar buiten stappen en onze beste jaren beleven. Maar je moet er wel voor zorgen dat je goed gevoed bent, want als je lichaam niet sterk is, lukt het niet.

Als je niet weet hoe je je brein kunt managen, wordt het chaos. Als je niet weet hoe je je eigen leiderschap kunt pakken en je stem kunt laten horen op een manier die de wereld begrijpt, dan ga je verloren. En als je niet weet hoe je als vrouw kunt voelen en emotioneel volwassen bent, dan lijk je op iemand die door de wereld rent in paniek, en waarvan iedereen denkt: "Wat is er mis met haar?"

 

De vrouwelijke manier

Het is echt essentieel dat je leert hoe je dingen op een vrouwelijke manier doet, want als je op de mannelijke manier blijft doorgaan, brand je gegarandeerd op. Je lichaam beschermt je niet meer zoals het dat deed voor je veertigste. Daarna moet jij voor je lichaam zorgen.

Af en toe heb ik ook de neiging om gefrustreerd te raken, maar dit is zo belangrijk. Als je dit nu niet oppakt, heb je over tien, twintig, dertig jaar echt een serieus probleem. Ik heb het dan over ziekten als reuma, MS, hart- en vaatziekten, en botontkalking. Als we nu niet actief voor ons lichaam gaan zorgen, creëren we zelf die problemen. Ze ontstaan niet zomaar uit het niets, en dat maakt het ook zo lastig.

 

Een langzaam proces

Het is een langzaam proces, en je kunt niet alles voor zijn. Er zijn altijd onvoorziene omstandigheden waar je niets aan kunt doen. Maar ik wil wel altijd kunnen zeggen: "Ik heb gedaan wat ik kon doen."

Dus neem dit mee voor jezelf: Hoe wil je oud worden? Wat wil je voor jezelf? Hoe zie je jezelf als je tachtig bent? Wat wil je dan bereikt hebben?

Dit zijn belangrijke vragen.

De boodschap die we telkens krijgen, is dat we niet genoeg zijn en dat we onszelf moeten verbeteren omdat we niet perfect zijn. Maar voor wie doen we dat? Het is vaak een verdienmodel. Ja, dat klopt helemaal. We zijn al goed zoals we zijn.

 

Leren omgaan met je emoties

Maar om dat te accepteren, moet je echt leren hoe je je brein kunt managen. Je moet leren omgaan met je emoties, en het is belangrijk dat je helder bent in je hoofd. Dit betekent dat je je lichaam de brandstof en voedingsstoffen moet geven die het nodig heeft.

We willen allemaal fit en gelukkig oud worden, maar soms loopt het anders. Iemand die al MS heeft en daardoor rolstoelafhankelijk is, kan het bijvoorbeeld lastig hebben. Stress speelt een grote rol, maar ook in dit geval zeg ik: voed jezelf op de vrouwelijke manier. Probeer te voorkomen dat het erger wordt. Een belangrijke stap is om te zeggen: "Dit is mijn huidige situatie, en ik ga ervoor zorgen dat het niet erger wordt."

MS heeft veel te maken met je brein en hoe het werkt. Er is veel winst te behalen door te zeggen: "Ik ga mijn huidige toestand handhaven en voorkomen dat het verergert." Hoe ga je dat doen? Door als een vrouw te eten, denken en voelen, zodat je tenminste je huidige gezondheid kunt behouden.

 

Vitaal en gelukkig oud worden

Het doel is om vitaal en gelukkig oud te worden, en dat betekent dat je jezelf nu al vitaal en gelukkig moet voelen, ook al ziet het er aan de buitenkant misschien nog niet zo uit. Voor ons vrouwen gaat het om hoe we ons voelen. Natuurlijk kun je je bezighouden met hoe je eruitziet, maar ik heb nieuws voor je: we worden allemaal oud en rimpelig. We worden allemaal grijs. Dus waarom niet kiezen om oud en wijs te worden, en ondertussen heel veel lol te hebben en je goed te voelen?

Mijn advies aan jullie is om te stoppen met focussen op hoe je eruitziet, en je in plaats daarvan te richten op hoe je je voelt en hoe je je wilt voelen. Vrolijk, gezond en tevreden worden als je tachtig bent – dat is wat belangrijk is.

 

Hoe wil jij je voelen

Sommige dingen, zoals MS, kunnen we niet veranderen. Soms heb je gewoon de verkeerde kaarten getrokken. Maar wat je wel kunt doen, is ervoor zorgen dat het niet erger wordt. Focus daarop. Zeg tegen jezelf: "Ik heb alles gedaan wat ik kon om het in ieder geval hier te houden."

Er zijn veel vrouwen die, wanneer ze zich beter gaan voelen, ineens allerlei verbeteringen merken. Je zult niet de eerste zijn, en hopelijk ook niet de laatste.

 

Sexy oud worden

Het is belangrijk om te begrijpen dat je misschien wel ouder wordt, maar altijd een mooie uitstraling kunt behouden. Het gaat erom hoe je je voelt, niet om je leeftijd of gewicht. We willen allemaal ouder worden op een mooie manier, met een uitstraling die van binnenuit komt. Dat is wat we willen: "sexy aging."

Dat is zoveel mooier dan die strakgetrokken poppetjes en die onzekere meisjes van dertig. Die tijd is voorbij voor ons, en ik hoef daar echt niet meer naar terug. Voor mij is deze periode heerlijk. Ja, ik ben misschien een paar kilo te zwaar, maar wat maakt het uit? Ik voel me goed, ik kan alles wat ik wil doen, ik heb energie en ik slaap goed. Ik heb weinig overgangsklachten, en dat vind ik prima.

 

Luisteren naar je lichaam verandert alles

Bij mijn eerste diagnose fibromyalgie kreeg ik van de artsen te horen dat ik niets mocht doen. Ik voelde me als een oud mens en zat maar een beetje achter de geraniums. Maar toen ben ik met kleine stapjes begonnen bij de sportschool, en door beter op mijn voeding te letten, heb ik mijn lichaam weer sterk gemaakt. Nu, op mijn zevenenvijftigste, heb ik nog maar weinig last. Ik kan nu weer alles doen, terwijl ik toen nog niet eens een kamer kon stofzuigen. Luisteren naar mijn lichaam heeft me echt geholpen."

Precies, er is zoveel te verbeteren aan je gezondheid door jezelf beter te leren kennen en weer te verbinden met jezelf. Maar we willen altijd alles verbeteren. Begin echter bij waar je nu bent. Begin met het omarmen van je huidige situatie. Dat is heel belangrijk. Het klinkt misschien als een cliché, maar als je niet begint bij waar je nu bent, zul je nooit komen waar je naartoe wilt.

 

Gezondheid en welzijn

Het is zoals met een navigatiesysteem: je moet altijd weten waar je vertrekt, zodat je naar je bestemming kunt navigeren. En zo werkt het ook met je gezondheid en welzijn.

Sophie zei: "Ik vind het soms moeilijk om het verschil te zien tussen echt gelukkig zijn en je gelukkig voelen. Vaak denk ik dat ik me niet echt gelukkig voel, en dan probeer ik mezelf op te peppen door te zeggen: 'Kom op, ik moet gelukkig zijn!' Maar voel ik me dan echt beter?"

Waarom moeten we altijd gelukkig zijn? Dat is precies het probleem. Het idee dat we constant gelukkig moeten zijn, maakt ons juist ongelukkig. Het leven is namelijk fifty-fifty. Het is vijftig procent leuk en vijftig procent lastig. Je hebt beide nodig, net zoals je dag en nacht, zon en regen nodig hebt. Hetzelfde geldt voor emoties. Sommige dagen voel je je on top of the world en kun je alles aan, en andere dagen denk je: "Laat me maar met rust, ik wil gewoon in bed blijven liggen."

 

De balans tussen geluk en ongeluk

Als je op die dagen probeert gelukkig te zijn, maak je jezelf alleen maar ongelukkiger. Het is prima om af en toe een slechte dag te hebben. Tegenwoordig mag dat bijna niet meer. Maar juist dat streven naar constant geluk maakt ons ongelukkig. De buitenwereld vertelt ons dat we van alles nodig hebben om gelukkig te zijn: een nieuwe auto, een nieuw huis, leuke dingen doen, op vakantie gaan. Maar dat is een illusie.

Hoe zou het zijn als je jezelf toestaat om je een dag niet goed te voelen? Het voelt misschien niet fijn, maar het is oké. Mijn man is nu met pensioen, of eigenlijk zijn zijn opdrachten gestopt. Hij is zesenzestig en wil nog veel dingen doen, maar hij loopt al maanden met zichzelf in de knoop. Het ene moment gaat het goed, en het volgende moment voelt hij zich depressief. En dat is oké. We laten het gewoon zijn, en hij blijft erbij. Soms heb ik zelf ook zulke momenten. Dit weekend nog dacht ik: "Ach, laat maar." En dat is bevrijdend.

 

Vind de antwoorden in jezelf

We hebben geleerd dat de oplossing van buitenaf komt, maar als vrouwen hebben we de antwoorden al in onszelf. We weten alles wat we moeten weten, maar we zijn de verbinding met ons innerlijke weten kwijtgeraakt. Het wordt overschreeuwd door de drukte van de buitenwereld.

Dank je wel, echt fijn dat je dit zegt. Het is ook zo, vijftig procent van het leven is leuk en vijftig procent niet leuk. Maar wat ik wel merk, is dat als je weet hoe je je brein kunt managen, hoe je met je emoties om kunt gaan, en hoe je je lichaam kunt ondersteunen, dat je die 'fifty-fifty' situatie naar een ander niveau kunt tillen. Maar het blijft altijd fifty-fifty.

 

Je laten meeslepen door je gedachten

Zelf heb ik ook momenten dat ik met mezelf in de knoop zit, maar ik zie wat mijn brein doet. Soms ook niet, maar vaak wel. Dan denk ik: 'Wacht even, dit is mijn brein dat met scenario’s komt, maar daar ga ik niet in mee.' En soms word ik er toch door meegesleurd, maar ik haal mezelf er dan weer uit. Dan merk ik: 'Dit gaat me niet helpen.' Het is fijn dat mijn brein me laat zien wat er allemaal fout kan gaan, maar we gaan daar niet heen.

Het is net als de keldertrap aflopen en denken: 'Wat als ik nu val?' Maar dan zeg ik tegen mezelf: 'Let op, hou je vast, en kijk waar je loopt.' Het gaat om het loslaten van die meningen van de buitenwereld en te leren vertrouwen op je innerlijke stem. Hoe kun je leren je innerlijke stem te verstaan? Het draait om het begrijpen van je emoties en leren hoe je ermee om kunt gaan.

 

Tools om je brein te managen

Zonder de tools om je brein te managen, vertelt je brein je wat je moet doen, in plaats van dat jij de koers bepaalt. Het is niet makkelijk om in een mannelijke maatschappij als vrouw van vijftig plus het roer in eigen handen te nemen. Maar daar ligt de uitdaging, en ook de lol. De lol zit namelijk niet in het bereiken van je doel, maar in de weg ernaartoe. Het uitproberen, fouten maken, opnieuw proberen, dat is waar de groei zit.

Ik herken dat ook. Als ik een project af heb, denk ik: 'Oké, wat nu?' De lol zat in het proces, in het maken, niet per se in het eindresultaat. Hetzelfde geldt voor vakantie. Ik vond de vakantie zelf leuk, maar de voorpret – het plannen, de voorpret, het regelen – dat was voor mij het echte genieten.

 

Wat zijn jouw voorwaarden om gelukkig te kunnen zijn?

We denken vaak dat we eerst slank, strak en gelukkig moeten zijn om gelukkig te kunnen zijn, maar dat is niet waar. Je kunt ook heel gelukkig zijn terwijl je niet alles perfect hebt. Het is belangrijk om dat te beseffen.

Lidia, ja, precies! Zo herkenbaar, dat steeds opnieuw ontwerpen, dingen verbeteren, en dan gaat het fout en begin je weer opnieuw. Uiteindelijk wordt het dan heel mooi, maar het kost wel tijd en geduld. Maar als je doorgaat, wordt het eindresultaat prachtig.

Zijn er hier nog vragen over? Hoe is het voor jullie om zo’n ‘preek’ te krijgen op een zondag? Zonder visuals, gewoon praten over deze onderwerpen?

 

Eetgeluk Universiteit

Dit is wat we doen in de Eetgeluk Universiteit. Dus als dit bij je resoneert, zou dat wel eens precies kunnen zijn wat je nodig hebt. We werken er stap voor stap aan, heel rustig, en in een gestructureerd proces. Nu is dit een beetje een snelle samenvatting, maar in de universiteit bouwen we het rustig op.

Ja, ik merk dat sommige van jullie zeggen dat je dit vaker moet horen, en dat klopt. Het is echt iets dat herhaling nodig heeft.

Daisy zei: ‘Ik heb me gisteren aangemeld voor de Eetgeluk Universiteit en ik had meteen de gedachte: Wat heb ik nu weer gedaan?’ Dat is volkomen logisch, Daisy. Je brein doet dat om je veilig te houden, en het zou vreemd zijn als dat niet zo was. Waar ben je precies bang voor? Wat ging er door je heen toen je dat dacht?

 

Bang om de fout in te gaan

Veel vrouwen willen dit eigenlijk wel, maar durven niet. We zijn vaak bang dat het fout gaat, bang dat we het niet goed doen, bang om in onszelf te investeren omdat we niet genoeg in onszelf geloven. Maar juist op dat soort momenten moet je niet naar je brein luisteren. Als er geen levensgevaar is, dan moet je juist die stappen nemen waarvan je brein zegt: 'Weet je zeker dat je dit moet doen?'

Ja, en ik begrijp dat je al veel hebt geïnvesteerd. Maar weet je, ik ook! Ik heb ook kapitalen uitgegeven aan mezelf. Het is een argument van je brein om je tegen te houden, maar waarom zou je jezelf niet als een investering mogen zien? Waarom is het zo gemakkelijk om geld uit te geven aan kleding en schoenen, maar zo moeilijk om te investeren in jezelf? Voor een partner of kind is het vaak geen enkel probleem, maar voor onszelf ineens wel.

 

Investeren in jezelf is de het beste wat je kunt doen

Je brein is de beste investering die je kunt doen, want je brein neem je de rest van je leven mee, en daarmee creëer je jouw leven.

Het gaat erom dat je jezelf als het kapitaal ziet, en dat je weet dat je altijd opnieuw kunt beginnen, altijd opnieuw kunt creëren.

Veel van jullie willen nu waarschijnlijk vooral afvallen, dat is logisch. Maar naarmate je verder komt in het proces, ga je zien dat het veel meer gaat over het worden van de vrouw die je wilt zijn. Dat proces is veel waardevoller dan een paar kilo’s minder. En vaak zie je, naarmate je meer jezelf wordt, dat je lichaam die verandering ook oppakt en dat die kilo’s vanzelf minder belangrijk worden.

 

Terug naar het verleden

Ons brein houdt ons vaak een plaatje voor uit het verleden: 'Weet je nog toen? Toen lukte het niet, dus het gaat nu vast ook niet lukken.' En als je dat gelooft, dan gebeurt het ook zo, want je handelt ernaar. Je brein krijgt dan weer gelijk, en de cirkel blijft zich herhalen. Dat waar je bang voor bent, is uiteindelijk wat je creëert.

Als je bang bent om in jezelf te investeren, wat je goed recht is, maar als je denkt dat het verkeerd zal gaan, dan gaat het vaak ook verkeerd. Simpelweg omdat je het niet écht doet, of er niet volledig in gelooft. Het ergste wat kan gebeuren, is dat je blijft zoals je nu bent. Maar dan ben je wel een stuk wijzer. Falen gebeurt alleen als je stopt of als je er niets mee doet.

 

Deze keer gaat het lukken

Kies ervoor dat het deze keer gaat lukken. Echt, kies er gewoon voor. Ik ben er ook nog, je mag me altijd mailen. Je krijgt begeleiding, coaching, en een heleboel achtergrondinformatie die alles op zijn plek laat vallen, waardoor je ineens gaat denken: 'Oh, nu snap ik het.'

Jij bent de investering van je leven, niet je bankrekening, niet je huis, en niet je auto. Denk eens na over welk verhaal je wil vertellen als je tachtig bent. Wil je die boeiende, interessante vrouw zijn die veel heeft meegemaakt, vaak is gevallen maar telkens weer is opgestaan? Of wil je de vrouw zijn die op de bank bleef zitten, bang dat het verkeerd zou gaan? Beide keuzes zijn oké, maar wat wil jij?

Marie is al een jaar lid van de Eetgeluk Universiteit en heeft enorm veel bereikt. Het is echt de vraag: wie wil je zijn?

Anja, jij bent ook onderweg, flink wat wijzer geworden en veel kilo’s kwijtgeraakt. Geen moment spijt gehad.

 

Investeer in jezelf

Dus, lieve dames, maak een keuze. Ga ervoor. Investeer in jezelf. Koop een jaar lang geen kleren, maar investeer dat geld in jezelf en kijk wat je meer oplevert. Kleren, spullen, en leuke dingen geven kortdurend plezier, maar als je in jezelf investeert, investeer je in een vervuld leven, in plaats van een gevuld leven.

We zitten vaak in een gevuld leven, vol met dingen die ons eigenlijk niet vervullen. Veel mensen vonden de lockdownperiode stiekem heel fijn omdat ze eindelijk niets hoefden en gewoon thuis konden zijn. Probeer die balans te vinden voor jezelf.

 

Jouw beste jaren

De jaren na je veertigste zijn voor jou. Aan jou de keuze: maak je er je beste jaren van, of je slechtste? Er zit echt niets tussenin. Of het wordt superleuk, of het wordt zwaar, want de hormonen beschermen je niet meer zoals vroeger. Als je niet leert hoe je jezelf, je brein, je lichaam en je emoties kunt managen, wordt het een gok. En dat kan goed uitpakken, maar ik heb liever zelf de touwtjes in handen.

Sommigen van jullie vinden het moeilijk om te weten wie je wil zijn. Dat komt omdat je nog niet helemaal weet wie je bent. Dat is waar je moet beginnen. Zodra je weet wie je bent, kun je bedenken wie je wilt zijn.

 

Wie wil je zijn?

Uiteindelijk gaat het erom dat je jezelf gaat creëren. Wie wil je zijn, gegeven de situatie waarin je nu zit? Hoe wil je zijn, hoe wil je je gedragen, hoe wil je denken? Dat is waar het om draait.

"Dat is de belangrijkste reden waarom ik me gisteren heb aangemeld. Ik wil niet langer alles buiten mezelf zoeken, maar juist in mezelf vinden wat ik nodig heb. Ja, daarom doe ik het gewoon, ondanks dat ik na al die jaren toch ook wel nieuwe kleding nodig heb."

 

Zelf de touwtjes in handen nemen

Precies, en daar begint het. Zelf de touwtjes in handen nemen. Wie van jullie heeft een kast vol kleren hangen voor "als je weer slank bent"? Of misschien zelfs kleren voor als je dikker was? Hoeveel van ons bewaren die 'misschien ooit' kleren? Geef maar toe!

Marie zegt dat ze maar één jurk heeft hangen. Dat is al een goed begin! Maar voor velen van ons ligt die kast nog vol met kleren die we bewaren voor een toekomstig lichaam. En wat gebeurt er? Iedere keer als je die kast opent en die kleren ziet, geeft dat je stress. Dat is een zelf gecreëerde stressfactor die je gewoon kunt elimineren.

 

Niet alleen afvallen maar de hele transformatie

Je moet niet alleen denken aan afvallen, maar ook aan een transformatie. In de Eetgeluk Universiteit gaat het niet alleen om gewicht verliezen, het gaat om jezelf transformeren. Wanneer je eenmaal die nieuwe versie van jezelf bent, wil je die oude kleren niet eens meer dragen, want je bent niet meer die persoon. Kleding is een verlengstuk van hoe je je voelt, en wanneer je verandert, verandert ook je stijl.

Dus ruim die kleren op! Doe alleen nog kleren in je kast die je nu lekker vindt zitten en waar je je goed in voelt. De rest kan weg. Breng het naar een kringloopwinkel of tweedehandszaak. En koop iets wat je nu blij maakt, iets wat past bij wie je nu bent.

 

Geen dieet maar een transformatie traject

Hetzelfde geldt voor alles in je leven. Zorg ervoor dat je jezelf goed voelt in het heden, in wie je nu bent. We willen vaak alles verbeteren, maar begin bij waar je nu bent en omarm dat. Of het nu gaat om kleding of om hoe je in het leven staat: het is tijd om te investeren in jezelf. Dit traject is niet zomaar een dieet, het is een transformatieproces dat je helpt om de beste versie van jezelf te worden.

Als je nog vragen hebt, stel ze gerust. We zitten nu bijna aan het einde van deze sessie. Als je twijfelt over de Eetgeluk Universiteit: je hebt tot volgende week zondag om je in te schrijven, dus neem je tijd, maar luister vooral naar je gevoel. Wacht niet te lang, want je brein zal proberen je terug te trekken naar de veilige weg, en dat is precies wat je niet wilt. Als je nu voelt dat dit iets voor jou is, volg dat gevoel!

 

Wat houdt je tegen?

Wat houdt je tegen? Het enige wat je tegenhoudt is je eigen brein, het verhaal dat je in je hoofd hebt over jezelf. De vraag is: wil je dat verhaal nog langer geloven? Of ben je klaar voor een nieuw verhaal?

Het is altijd lastig om die eerste stap te zetten, dat weet ik. Maar ik krijg zo vaak berichten van vrouwen die zeggen: "Het was moeilijk om die keuze te maken, om in mezelf te investeren." Vooral als vrouw vinden we het lastig om onszelf op de eerste plaats te zetten. Maar het wordt tijd om jezelf een prioriteit te maken. Je lichaam zorgt niet meer automatisch voor jou zoals vroeger; jij moet nu voor je lichaam zorgen. Jij moet voor je leven zorgen.

 

Spannende stap

Wil je straks oud en afhankelijk zijn, of wil je de komende jaren goed en gezond leven? Soms ontkom je niet aan bepaalde situaties, maar je kunt er wel voor zorgen dat je tot die tijd een goed leven leidt.

Ik hoor van veel leden hoe spannend ze het vonden om deze stap te nemen. Dat is begrijpelijk, maar waarom zou je het niet doen? Wat heb je te verliezen?

Babette, je hebt een half jaar geleden de stap al gezet, maar je hebt het nog niet helemaal opgepakt door de dagelijkse beslommeringen. Begin gewoon weer bij de basistraining, stap voor stap. Als je hulp nodig hebt, stuur een berichtje en dan zetten we je weer goed op weg.

Lieve dames, als er geen verdere vragen zijn, zie ik jullie in de Eetgeluk Universiteit verschijnen deze week. Dat lijkt me een mooi plan! Voor nu wens ik jullie een hele fijne zondag.