123 - Eten om te vergeten

Je hebt geen eetprobleem. Werkelijk niet. Je hebt een voelprobleem. Ieder probleem met eten wordt veroorzaakt door een probleem met voelen. Ook ik heb jarenlang gedacht dat ik een eetprobleem had. Maar als ik er nu op terugkijk, dan ging ik eten om te vergeten...

• Ik ging eten als ik me verveelde
• Ik ging eten als ik boos was
• Ik ging eten als ik verdrietig was
• Ik ging eten om mezelf een houding te geven
• Ik ging eten als ik het even niet wist en…
• Ik ging eten als ik blij was

Als ik daar nu op terugkijk dan realiseer ik me dat ik nooit een overeet-probleem heb gehad. Of een snoep- en snaai probleem. Of een suikerverslaving. Waar ik een probleem mee had, was met mijn gevoelens. Ik was compleet losgekoppeld van mijn gevoel.

• Ik kon niet voelen
• Ik durfde niet te voelen
• Ik wist niet hoe ik moest voelen

En ik wist al helemaal niet hoe ik met mijn gevoelens om moest gaan. Daarom ging ik eten. Omdat eten me even afleidde van mijn gevoel. Eten zorgde ervoor dat ik me tijdelijk goed voelde.

Eten in plaats van voelen was tientallen jaren mijn coping mechanisme. Me afsluiten van mijn gevoel was mijn manier om me staande te houden in een wereld vol afwijzing. Het was mijn manier om te dealen met mijn leven als de gevoelige, introverte, persoon die ik ben. Eten was mijn manier om me te verbinden met mijn lichaam. Om veiligheid te bieden aan mezelf als de emoties te heftig dreigden te worden.

In deze podcast vertel ik mijn verhaal. En deel ik met je hoe je van niet-voelen weer langzaam de verbinding met jezelf en je lichaam kunt herstellen. Zonder te hoeven eten. 

Veel luisterplezier!

Podcast van deze week: eten om te vergeten

Dag mooie vrouw! Daar ben ik weer. Met deze week een heel persoonlijk verhaal. Er gebeurt op dit moment namelijk heel veel in mij. Misschien is dat het voorjaar, misschien is het ook een resultaat van al het innerlijke werk van de afgelopen jaren. Wat het ook is, het maakt eigenlijk niet uit. Het belangrijkste is dat ik merk dat ik steeds meer in mezelf begin te zakken. En dat is een heel vreemde gewaarwording. Mijn thema dit jaar is natuurlijk om te gaan vertragen en ik merk dat die vertraging ervoor zorgt dat ik steeds meer in mijn gevoel word getrokken. En dat is vreemd, maar ook heel fijn tegelijk. Het is alsof mijn lichaam mij roept en steeds enthousiaster met me begint te communiceren.

En daarom heb ik besloten dat het eindelijk tijd is voor een hele bijzondere Eetgeluk Bootcamp, namelijk een Bootcamp over emoties en je eetgedrag. Dit is waar het echt over gaat als je een probleem hebt met eten. Of beter gezegd: als je denkt dat je een probleem hebt met eten. Want geloof mij: je hebt nooit een overeetprobleem, je hebt altijd een ondervoel-probleem. Je gaat eten om niet te hoeven voelen. Je gaat eten om te vergeten.

Bootcamp over zelfleiderschap

Ik ben op dit moment druk bezig om deze Bootcamp te ontwikkelen. En in deze bootcamp gaat het een hele week lang over emoties, over voelen en over zelfleiderschap. Over het weer zelf de leiding nemen over je emoties. Over je laten leiden door je emoties. En over jezelf niet langer laten gijzelen door je emoties. Ik heb het ook het grootste deel van mijn leven gedaan. Ik ben ook het grootste deel van mijn leven op de vlucht geweest voor mijn emoties. En dus ook voor mezelf. Ik was als de dood om te voelen. Ik heb ook nooit geleerd hoe het werkt met emoties.

Ik ben opgegroeid met ouders waarvoor emoties niet bestonden. Alles werd weg geredeneerd. En in veel gevallen is dat prima. Ik bedoel, waarom zou je verzuipen in drama als je het ook kunt oplossen toch? Maar het grote gevaar van deze levenshouding is dat je uiteindelijk leert dat gevoel er niet toe doet. Dat gevoel lastig is. Dat emoties de boel verstoren. Waardoor je uiteindelijk de verbinding met jezelf en dus ook met de mensen om je heen volledig kwijtraakt. Dat gebeurde met mij ook. Ik wist totaal niet hoe ik me kon verplaatsen in andere mensen. Ik weet nog goed dat destijds de grote hongersnood in Afrika was met allemaal van die foto’s van uitgehongerde kinderen in de krant. En ik snapte werkelijk niet waar iedereen zich zo druk over maakte. Het raakte me totaal niet. Ik wist dat dat niet klopte en ik vond het verschrikkelijk, maar wat ik ook deed, ik kwam niet bij mijn gevoel.

Vervreemd raken van jezelf en de mensen om je heen

Ik raakte steeds verder vervreemd van mezelf. En dus ook van de mensen om me heen. Ik heb zo vaak het verwijt gehad dat ik arrogant was en verwaand. Maar eigenlijk voelde ik me gewoon  ontzettend eenzaam en alleen. Ik was super onzeker omdat ik niet kon invoelen in een situatie en ik voelde me zo totaal niet begrepen. En als ik dan een keertje iets voelde of als ik een keertje iets dreigde te voelen, dan ging ik eten. Dan greep ik naar roze koeken, appelkoeken, bokkenpootjes of Engelse Drop. Als ik er nu op terugkijk, dan ging ik eten om te vergeten.

• Ik ging eten als ik me verveelde
• Ik ging eten als ik boos was
• Ik ging eten als ik verdrietig was
• Ik ging eten om mezelf een houding te geven
• Ik ging eten als ik het even niet wist en…
• Ik ging eten als ik blij was
• Ik at de hele dag door om maar niet te hoeven voelen

Als ik daar nu op terugkijk dan realiseer ik me dat ik nooit een probleem heb gehad met eten. Ik heb nooit een overeet-probleem gehad. Of een snoep- en snaai probleem. Of een suikerverslaving. Waar ik een probleem mee had, was met mijn gevoelens.

Ik was compleet losgekoppeld van mijn gevoel:

• Ik kon niet voelen
• Ik durfde niet te voelen
• Ik wist niet hoe ik moest voelen

En ik wist al helemaal niet hoe ik met mijn gevoelens om moest gaan. Daarom ging ik eten. Omdat eten me even afleidde van mijn gevoel. Eten zorgde ervoor dat ik me tijdelijk goed voelde.

Eten in plaats van voelen als coping mechanisme

Eten in plaats van voelen was tientallen jaren mijn coping mechanisme. Me afsluiten van mijn gevoel was mijn manier om me staande te houden in een wereld vol afwijzing. Het was mijn manier om te dealen met alle pesterijen op school. Het was mijn manier om te dealen met mijn moeder die zich geen raad wist (en nog steeds niet weet) met haar emoties. Het was mijn manier om te dealen met mijn leven als de gevoelige, introverte, persoon die ik ben. Bizar hoe ons oerbrein ons beschermt op een manier die vaak niet echt constructief is. Die ons vaak juist wegleidt van wie we werkelijk zijn. Eten was mijn manier om me te verbinden met mijn lichaam. Om veiligheid te bieden aan mezelf als de emoties te heftig dreigden te worden.

Iedere keer als ik me kut voelde, maar vooral ook op al die momenten dat ik me kut DREIGDE te gaan voelen… Als de emoties in mijn lijf begonnen te gieren… Ging ik eten. Ik heb dat zo lang gedaan dat ik uiteindelijk geloofde dat ik een eetprobleem had. Ik was er heilig van overtuigd dat eten de schuld was. En daarom ging ik iedere dag opnieuw de strijd aan met eten. Ik ging van het ene dieet naar het andere en ik voelde me schuldig als ik at. Ik was de hele dag in mijn hoofd aan het bedenken wat ik al had gegeten (en of ik goed of slecht bezig was…). Ik raakte in paniek als ik iets at dat ‘ongezond’ was.

Eenzaamheid, ongelukkig voelen en een diep probleem

Jaren en jaren streed ik een stille strijd. Ik was zoooo ongelukkig en voelde me zooo eenzaam. Maar vooral voelde ik me gevangen. Ik voelde me gevangen in mijn eigen lijf. Ik wilde zo graag kunnen voelen, maar hoe dan? Ik werd heel druk met werken aan mezelf. Ik ging van de ene spirituele therapie naar de andere. Ik heb zelfs nog een 10-daagse Vipassanna meditatieweek gevolgd. Echt, ik werd knettergek van mezelf. Ik had drie verhalen in mijn hoofd die de hele tijd afwisselend speelden. Als de ene niet speelde, dan speelde de andere wel. Tien dagen lang… Ik heb op kussentjes geslagen, geschreeuwd, pijlen gebroken, over vuur gelopen, ik heb mezelf achterover van allerlei hoge stellages laten vallen. En dat voelde allemaal heel goed, in het moment. Maar het loste niet mijn diepe, diepe probleem op, namelijk dat ik me niet veilig voelde in mezelf. Dat ik bang was voor mijn emoties. Dat ik bang was voor datgene dat mijn werkelijke way out was: namelijk om te voelen. En al die dingen die ik deed om te voelen waren juist de afleiding van dat gevoel.

Het heeft me veel gekost. Het heeft me mijn bedrijf gekost, mijn relatie, mijn huis, vriendschappen… Ik ben zelfs op een aantal momenten zover geweest dat ik in de auto zat en dacht: ik kan hem net zo goed tegen een boom zetten. Er is toch niemand die me mist. Zo ongelukkig en zo alleen voelde ik me. En dat alles omdat ik nooit had geleerd om te dealen met mijn emoties. Ik kon niet bij mijn ouders terecht als ik verdrietig was omdat zij niet wisten wat ze ermee moesten. Ik moest niet zeuren en gewoon doorgaan. Want het wordt er niet anders van als je erin verzuipt. En natuurlijk is dat een waarheid als een koe. Maar de emotie is er niet voor niets. Inmiddels weet ik dat er een groot verschil is in het ervaren en doorvoelen van een emotie en handelen vanuit een emotie of blijven hangen in een emotie. Want vooral die laatste twee is wat veel mensen doen. En meestal is dat niet heel verstandig. Dus daarin moet ik mijn ouders gelijk geven. Wanneer je dingen wilt gaan doen vanuit een emotie is het verstandig om even te wachten tot de emoties in je lichaam zijn uitgeraasd. En het is ook niet echt constructief om dezelfde emotie keer op keer te activeren in jezelf. Maar dat is nu net het probleem voor de meeste mensen.

Leren om je emoties te managen

Vorige week heb ik samen met Danny naar de film Braveheart gekeken. Het is een van zijn favorieten. En ik snap wel waarom. De film gaat over sir William Wallace, die een van de voorvechters was voor de vrijheid van de Schotten. En wat bij mij is blijven hangen is de scene waarin de jonge William wordt opgehaald om te gaan leven bij zijn rijke oom omdat zijn vader is overleden. Ik weet niet meer exact wat er wordt gezegd, maar zijn oom praat met de jonge William, hij zal rond een jaar of 8-9 zijn denk op dat moment en William zegt dat zijn vader heel slim was. Waarop zijn oom antwoordt: het gaat er niet om hoe slim je bent, het gaat erom dat je leert om je verstand te gebruiken.

En wat hij daarmee bedoelde is dat het erom gaat dat je leert om je emoties te managen. Dat je leert om niet te handelen vanuit een emotie, maar dat je de energie van je emoties gaat gebruiken om de richting te bepalen waarin je je beweegt. Dat is zelfleiderschap. Als je leert hoe je dat kunt doen, dan kun je alles. Dan ben je namelijk nergens meer bang voor. Omdat je weet dat het slechts een emotie is. En omdat je begrijpt dat je emotie je de weg wijst. Onze emoties zijn ons innerlijke kompas. Maar we zijn er zo ver van afgedreven, dat we totaal niet meer weten hoe we dat kompas moeten gebruiken. Dat is pas echt gevaarlijk.

Nooit geleerd hoe je met emoties moet omgaan

We hebben nooit geleerd hoe we met onze emoties om moeten gaan. En als je al wat langer naar deze podcast luistert, dan weet je inmiddels dat je gedachten ervoor zorgen dat je een emotie ervaart en dat je vanuit die emotie in actie komt. En de slimmeriken onder ons denken dan: ooohhh, maar dan is het eigenlijk heel makkelijk. Als ik me niet goed voel, dan moet ik gewoon een andere gedachte denken die beter voelt en dan is het probleem opgelost. En in veel gevallen, als het gaat om onbelangrijke dingen, dan is dat inderdaad zo. Maar wanneer het gaat over dieperliggende overtuigingen, over dingen waar je echt heilig in gelooft. Over dingen die deel uitmaken van je huidige identiteit, dan geldt dat je die niet kunt wegdenken. Die vormen namelijk het fundament van de persoon waarvan je heel diep van binnen gelooft dat je dat bent.

En dat kan van alles zijn hè. Het is eigenlijk alles dat komt achter de woorden: Ik ben…. Dus vul het maar in voor jezelf.

Ik ben…

• Te dik
• Lelijk
• Slecht met geld
• Bang om alleen te zijn
• Vergeetachtig
• Alleen
• Vrij
• Rijk
• Slank
• Gelukkig
• Ongelukkig

Diepe negatieve overtuigingen over jezelf

Alles wat je zegt achter ‘ik ben’ gaat over de diepere overtuigingen die je hebt over jezelf. Dus als je denkt ik ben te dik en vervolgens ga je heel leuk een andere gedachte denken, bijvoorbeeld: ach, het valt wel mee, ik pas nog in mijn kleding… dan ben je je gevoel aan het platslaan.

Of als je baalt omdat het weer niet is gelukt, dan kun je keihard denken: ach, het valt wel mee, zo erg is het nou ook weer niet… En dat helpt misschien wel even, maar het neemt niet dat dieper liggende gevoel van frustratie weg. En juist dat gevoel is wat al je acties stuurt.

Het gaat dus niet om anders denken. En het gaat ook niet om het gelijk veranderen van de gedachte die je denkt. Het gaat niet om het gelijk creëren van een andere emotie.

Echt voelen hoe je je voelt

Het gaat erom dat je de emoties van de teleurstelling gaat doorleven. Het gaat erom dat je echt gaat voelen hoe je je voelt …

• Als het gewoon maar niet wil lukken
• Als je keer op keer met je kop tegen de muur knalt
• Als je rondloopt als een gefrustreerde kip
• Als je alles hebt geprobeerd en gewoon niet meer weet wat je nu moet doen
• Als je de wanhoop nabij bent omdat je weet dat het deze keer echt goed fout gaat als je niet hier en NU actie onderneemt…

Het gaat erom dat je deze emoties gaat doorvoelen. Want dit gevoel is wat je met je meeneemt in alle acties die je doet. Dit diepere onderliggende gevoel is de sturende factor van al je gedrag. Niet het gevoel dat je denkt te creëren door effe snel een andere (positieve) gedachte te denken

Als je denkt: ‘Het lukt gewoon nooit’ of als je denkt ‘Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen om het op te lossen’, dan is het gevoel dat je creëert door het denken van deze gedachte de drijvende emotie van alle acties die je doet. Je doet dan ALLE acties die je doet vanuit dat gevoel en vaak is dat een onbewust gevoel. En dat komt omdat dit gevoel waarschijnlijk onderdeel uitmaakt van je identiteit. Van wie je denkt dat je bent.

De allereerste emotie stuurt je gedrag 

En je kunt dan wel proberen om een andere (positieve) gedachte te denken en daarmee een andere (positieve) emotie te creëren maar daarmee is de eerste emotie niet weg. En die eerste emotie, die stuurt uiteindelijk je gedrag. Dus effe snel een nieuwe gedachte denken werkt altijd maar voor heel even. Als je bewustzijn weer wegzakt omdat het leven je aandacht vraagt, dan neemt de oude emotie het gewoon weer over. Dat is de reden dat het niet wil lukken, omdat je je niet bewust bent van de oude emotie.

Dus ook al doe je zo je best, ook al ben je zo druk bezig met waarnemen van alles wat in je leeft. Het enige dat werkt is dat je echt contact gaat maken met wat je werkelijk voelt. Dat je jezelf toestaat om de frustratie te voelen, om die knoop in je maag te voelen, om te voelen dat je keel blokkeert, om misselijk te zijn, om de machteloosheid door je lijf te voelen bewegen. Dit is het werkelijke gevoel dat al je acties stuurt.

Wat vertragen met je doet

Neem de tijd om te vertragen en voel hoe het voelt om goed voor jezelf te zorgen. Voel ook hoe het voelt als je niet goed voor jezelf zorgt omdat je jezelf loopt te saboteren. Voel hoe het voelt om door te gaan, ook als het niet lukt. Zolang je je niet voelt zoals je je wilt voelen terwijl je het proces doorloopt, zul je nooit de resultaten krijgen waar je zo naar verlangt.

Wanneer je je bewust wordt van je emoties, dan weet je waar het rammelt. Je emoties zijn de sleutel…En negatieve emoties zorgen niet voor negatieve resultaten. Niet om kunnen gaan met je negatieve emoties dat zorgt voor negatieve resultaten.

Contact maken met niet goed voelende emoties is cruciaal in het proces. Wanneer je dat doet, dan creëer je bewustzijn. Wat vertellen je emoties over jouw proces. Over de gedachten die je denkt, over de dingen die je doet?

Meer ontdekken? Doe mee aan de GRATIS training